‘Omdat het hele idee om mijn ervaring te valideren inmiddels uit mijn aandacht was, dringt het pas heel erg langzaam tot me door: ‘Niet alleen mijn grootmoeder, maar ook mijn overgrootmoeder is bij me’.
Life in the Afterlife
Eind september 2015 ben ik in Scottsdale, Arizona om te spreken op de conferentie Life in the Afterlife. In mijn presentatie licht ik als auteur van In the Light of Death: Experiences on the threshold between life and death toe wat de overeenkomstige aspecten zijn tussen bijna-dood ervaringen en ervaringen in het zicht van de naderende dood, wat transcendente en betekenisvolle ervaringen zijn en het belang om het stervensproces te begrijpen als kostbaar en wezenlijk voor ieder mens.
Op deze conferentie zijn tal van autoriteiten aanwezig die al decennia lang onderzoek doen naar niet alleen bijna-dood ervaringen, maar ook naar het bestaan van een hiernamaals en de betrouwbaarheid van mediums. Ook zijn er tijdens deze conferentie enkele mediums aanwezig. Ik heb altijd een gezonde gereserveerdheid en een terecht kritische houding gehad als het om mediums gaat. Leuk vind ik het wel dat ik Susanne Wilson ga ontmoeten en haar prachtige, glamourachtige foto kijkt me vanaf de conferentie flyer lachend aan. Met een mix van openheid en gereserveerdheid treed ik haar tegemoet. In een oogwenk ben ik geraakt door haar integriteit en bescheidenheid en ik voel mijn hart overstromen in liefde. Ik besluit dat ik haar presentatie de volgende ochtend wil bijwonen.
Jouw spirituele team
Als medium staat Susanne in directe verbinding met haar begeleiders en in haar presentatie stelt zij zich kwetsbaar op door haar spirituele team aan haar gehoor voor te stellen. Het zijn niet alleen overleden dierbaren, maar ook geliefde overleden huisdieren, spirituele gidsen en engelen die deel uit kunnen maken van jouw team. Het is helemaal niet nodig om een specifieke persoonlijke relatie op te bouwen met je begeleiders, zo vertelt Susanne. Zij doen toch wel hun werk. Als je hen alleen maar af en toe wil bedanken voegt zij daar glimlachend aan toe.
Wishful thinking
Ook waarschuwt ze voor wishful thinking. Hoe meer je in contact wil zijn met een overleden dierbare des te groter het gevaar dat je jezelf voor de gek houdt. Persoonlijk heb ik altijd gevonden dat we overledenen hun weg onbelemmerd moeten laten vervolgen, maar ik begrijp dat rouwenden behoefte kunnen hebben aan de geruststelling die van contact uitgaat. Valideren is de remedie om wishful thinking uit te bannen, leert Susanne ons. Simpelweg door je begeleiders of het universum te vragen om een bevestiging. Dat kan in de vorm van een teken. Velen kiezen er voor een speciale steen of een munt te vinden dan wel een vlinder of vogel te zien in de dagen of weken die volgen op de vermeende ervaring met een dierbare.
Twee vrouwen
Als het begin van de middag mijn beurt is om te presenteren, ervaar ik een enorme sereniteit. Ik voel me geleid en gedragen. Ik geniet ten volle van dit uur waarin ik me verbonden weet. De positieve response is overweldigend. Amerikanen zijn dan misschien iets gemakkelijker in het uiten van waardering en dankbaarheid maar daarnaast ervaar ik een enorme ‘eagerness’ naar kennis, wijsheid en ervaring met betrekking tot sterven. Na afloop vertelt een man mij dat hij twee vrouwen bij het podium heeft zien zitten. Eén van de beide vrouwen heeft lang grijs haar. Iemand anders vertelt me een hele grote mannenfiguur achter mij te hebben zien staan. Ik ben wat beduusd en later verwijt ik mezelf dat ik niet heb doorgevraagd. Omdat ik in mijn presentatie een bijzondere ervaring met mijn oma deel met het publiek en ook een foto van haar toon, maak ik direct de associatie met mijn oma en haar moeder. Mijn voorouders komen van Marken. Mijn overgrootmoeder is jong overleden en een portret van haar met lang grijs haar, in Marker klederdracht, hing altijd in de voorkamer bij mijn opa en oma thuis. Ik weet dat mijn oma heel erg gehecht was aan haar moeder. De grote man achter mij, zo neem ik aan, is mijn spirituele gids. Ik bedank hem haastig voor zijn aanwezigheid want hij is niet de spirit waar mijn aandacht naar uit gaat. Dat is mijn overgrootmoeder.
Valideren
Maar is het wel mijn overgrootmoeder, zo flitst het door me heen. Ik besluit het universum te vragen mij een teken te geven als dat het geval is. Niet in de vorm van een munt of een vlinder, dat ligt voor mij te veel voor de hand. Nee, ik wil een stukje klederdracht zien en ik moet innerlijk lachen bij het idee dat ik zomaar op straat een stukje stof vind uit de één of andere folklore. De cowboy- en indianenkledij die ik in het artdistrict van Scottsdale zie op afbeeldingen in musea en galeries, die telt dan weer niet mee. Dat zou te gemakkelijk zijn, zo spreek ik met mijzelf af. De eerste dagen houdt het me bezig maar na twee weken is het hele idee van validatie naar de achtergrond geraakt.
Thuisgekomen vraag ik mijn vader naar het portret van mijn overgrootmoeder en hij gaat navraag doen bij zijn broer, mijn oom. Ome Jan is een streng gelovig mens en wijst al gauw de ervaring af. Enkele dagen later krijg ik een mail van mijn oom waarin hij me kritisch ondervraagt. Waarom wil ik die foto? Wat ga ik er mee doen? Hoe ga ik hem gebruiken? Ik proef dat hij het maar niks vindt en besluit er luchtig en goedwillend op te reageren. Ik schrijf, naar waarheid, dat ik al langer een vaag verlangen koester om mij meer in mijn familiegeschiedenis te verdiepen en me te verbinden met vooral de vrouwelijke lijn van vaders kant. Wellicht door mijn eigen levensloop en mogelijk omdat mijn vader op leeftijd raakt. Door werk en het leven zelf was dat er nog nooit echt van gekomen. Deze ervaring in Amerika is een aansporing in die richting. De ervaring is in zekere zin niet belangrijk, zo schrijf ik hem, maar het betrof inderdaad iemand die mij vertelde dat hij twee vrouwen bij me had ‘gezien’.
Frivole deerne in klederdracht
Op het moment dat ik dít aan mijn oom schrijf en ik de ervaring feitelijk als onbeduidend af doe, hoor ik een whatsapp berichtje binnenkomen. Het is een foto. Een frivole deerne, gekleed in Tiroler klederdracht met een groot glas bier in haar hand, kijkt me lachend aan. Het is mijn zusje die in Amerika woont met haar man, beiden verkleed voor een feestje van een goede vriend. Omdat ik geen enkele behoefte heb gevoeld mijn oom te overtuigen en het hele idee om mijn ervaring te valideren inmiddels uit mijn aandacht was, dringt het pas heel erg langzaam tot me door: ‘Niet alleen mijn grootmoeder, maar ook mijn overgrootmoeder is bij me’.
