Op 7 maart 2016 start de grassrootscampagne ‘Zullen we over de dood praten?’. Meer dan 150 individuen, organisaties en bedrijven posten vanaf die dag campagne-uitingen op Facebook, Twitter, Instagram en andere social media waarin die vraag – Zullen we over de dood praten? – centraal staat. De campagne duurt drie weken en is een initiatief van Bureau MORBidee.
Maak kans op mijn boek: In het licht van sterven, ervaringen op de grens van leven en dood
Waarom zouden we over de dood praten? Laat mij weten wat jouw persoonlijke nummer 1 reden is om over de dood te praten of te willen praten. Mail me jouw reden voorzien van een titel en een persoonlijke toelichting in maximaal 250 woorden en voeg je contactgegevens toe. Schrijf jouw bijdrage in de ik-vorm als je kans wilt maken op een exemplaar van mijn boek In het licht van sterven, ervaringen op de grens van leven en dood (of één van mijn andere publicaties, naar keuze, te vinden op www.weerschijn.nl/boeken). Aan het eind van de campagneperiode, begin april, kies ik uit de inzendingen een winnaar. De winnaar en zijn of haar bijdrage zal bekend worden gemaakt in de social media. Stuur jouw bijdrage naar info@weerschijn.nl.
Overigens, zo laat Bureau MORBidee weten, is ‘over de dood praten’ een breed begrip. Het kan gaan over de uitvaart of de visie op het leven-na-de-dood, het kan gaan over palliatieve zorgverlening of over afscheid nemen, het kan gaan over eerdere verlieservaringen of over de eigen sterfelijkheid. Het maakt niet uit. Ieder fragmentje informatie dat gedeeld wordt, maakt het weer een beetje makkelijker om een volgend gesprek aan te gaan over een aspect van dat brede thema ‘dood’.
Deze campagne is er dus op gericht over de dood te praten met anderen. Ik nodig je dan ook uit om, al is het maar één keer, met iemand anders in deze periode te spreken over de dood. Maar vooral zou ik je willen aanmoedigen het gesprek met jezelf aan te gaan. Hieronder vind jij mijn top 3 van redenen en je zult zien, het is zeker de moeite waard.
Een verlangen naar wezenlijke zaken
Het is inmiddels 16 jaar geleden dat ik een carrière in het bedrijfsleven opgaf vanuit een verlangen naar dienstbaarheid. En dat was wezenlijk anders dan wat ik tot dat moment had ervaren in mijn dienstverlenende functies. Ik wist toen nog niet precies hoe en wat, maar wel dat ik me met wezenlijke zaken in het leven wilde bezighouden. Sindsdien is er veel gebeurd: in ging studeren aan de Universiteit voor Humanistiek, ik startte mijn praktijk Weerschijn, voor sterven, afscheid en rouw en ik ging werken in een hospice. In de afgelopen jaren heb ik me intensief bezig gehouden met sterven. Ik zat aan het sterfbed, ik nam waar hoe het stervensproces verliep, ik deed voor neuropsychiater Peter Fenwick onderzoek naar levenseinde-ervaringen en ik leerde van de stervende mens. Tegenwoordig schrijf en spreek ik veelvuldig over wat er op alle lagen gebeurt als we sterven. Geen moment heb ik spijt gehad van die eerste stap. Mijn leven heeft zich verrijkt, verdiept en verfijnd sinds ik er voor koos me bezig te houden met de dood.
Verbinding
Praten over de dood raakt diepe lagen aan, roept niet zelden angst op en confronteert ons met onze kwetsbaarheid. Het is intiem en persoonlijk om dat te delen met anderen. Maar voor het aangaan van een wezenlijke verbinding is meer nodig dan alleen te luisteren naar de ander, je zult juist ook iets van jezelf moeten laten zien. Visualisaties op het levenseinde kunnen daarbij heel behulpzaam zijn. Het geeft niet alleen een wezenlijk perspectief op wat de dood zou kunnen zijn en hoe bewust je hier mee omgaat, het geeft ook inzicht in de beleving en behoeften van stervenden. De weg die ik heb bewandeld heeft mijn relaties verdiept en ik ervaar wezenlijke verbindingen met anderen. Dat kun jij ook ervaren. Het vraagt van je niet alleen te praten over de dood, maar er op te contempleren en te doorvoelen wat er in je leeft.
Compassie
Het verlangen naar wezenlijke zaken én de verbinding met anderen in mijn leven heeft tenslotte mijn (zelf)compassie vergroot. Praten over de dood heeft mij doen beseffen dat we allemaal in het zelfde schuitje zitten. Je kunt misschien denken, zoals ook ik dat vroeger deed, dat alleen anderen dood gaan. Dat is niet het geval. Het gaat ons allemaal aan. Als je spreekt met een vriendin die geconfronteerd wordt met een levensbedreigende ziekte, als je iemand verliest aan de dood in je eigen familie- of vrienden kring, als je zorgt voor iemand die gaat sterven, thuis, in een hospice of ziekenhuis, weet dan dat het niet alleen om hen gaat. Wij zijn het ook. We zijn het allemaal. Sterfelijk. Toen ik die gedachte kon toelaten en ik kon voelen hoe we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, ontstond er ware compassie. Niet alleen voor anderen. Ook voor mijzelf.
Er zijn meer redenen voor mij om over de dood te praten (lees: te reflecteren, mediteren, contempleren) maar deze drie wil ik speciaal noemen. Stuur jouw nr. 1 reden toe en maak kans op mijn boek In het licht van sterven, ervaringen op de grens van leven en dood. Samen dragen wij bij aan verdere verruiming van bewustzijn rondom sterven en dood. Bij voorbaat mijn hartelijke dank. Meer weten over de campagne, bezoek dan www.bureaumorbide.nl